Review: G.I. Joe: The Rise of Cobra

Algemeen

Intro

Veel van ons zijn opgegroeid met de G.I. Joe poppetjes, ’s middags tegen je vriendjes de heftigste avonturen beleven, en uiteraard was jij altijd de sterkste.
Ik maak echter geen deel uit van die groep, ik heb G.I. Joe nooit echt interessant gevonden. Toen ik van de nieuwste film hoorde stond ik niet meteen te springen, maar het schijnt dat het wel een aardige film was, geen topper uiteraard, maar anderhalf uur goed vermaak.
Uiteraard kan er tegenwoordig bijna geen film meer verschijnen zonder dat er ook een spel uitgebracht wordt, en G.I. Joe: The Rise of Cobra is hierop geen uitzondering.

Filmgames

Het is algemeen bekend dat filmgames vaak niets anders zijn dan een zogenaamde "cashcow". De bedoeling is dat iedereen die de films ook maar een beetje interessant vindt, de games aan te smeren.
Over het algemeen betekend dit dat er op een aantal punten anders gedacht wordt ten opzichte van een normale game: ontwikkeltijd, kosten en kwaliteit.
Filmgames worden vaak in een jaar of korter ontwikkeld, zeker als er gebruik wordt gemaakt van reeds bestaande engine (zie de Lego games), dit zorgt dus voor een kortere ontwikkelperiode. Daarnaast zijn het meestal de vage, onbekende ontwikkelstudios die deze projecten krijgen, omdat die vaak ook goedkoper zijn. Dit alles gaat natuurlijk ten koste van de kwaliteit, want de gemiddelde filmgame is niets meer dan een drama te noemen. Als het aan mij lag zou 90% van de filmgames nooit uitgebracht mogen worden, maar helaas is die keuze niet de mijne.

Bagger eerste klasse

Ik heb in mijn tijd nog nooit zo’n slechte game gespeeld, en dat zegt wel iets, want ik zit sinds 1996 eigenlijk elke dag wel een game te spelen.
Het begint al bij de menu’s, die zo druk en langzaam zijn dat het meteen al irritant is. Er is zeg maar veel rook, maar heel weinig vuur. Op zich is dit niet zo erg, als het spel zelf maar goed is.

Helaas is het vanaf de eerste minuut al huilen geblazen. De game voelt zó achterhaald aan, dat ik mezelf echt afvroeg of ik per ongeluk een game uit de oude doos te pakken had. Grafisch is het ronduit slecht te noemen, veel stelt het allemaal niet voor, maar de besturing is nog wel het slechtste.
De camera bijvoorbeeld, die volgt je, maar zit niet achter je personage vast, dit houdt in dat als je een hoek in loopt, de camera ook heel mooi de hoek in kijkt, maar niet de andere kant op draait als je weer terug loopt. Zo loop je dus constant blind rond, en zie je niet waar je heen loopt. Welke idioot deze game door de keuring heeft laten komen weet ik niet, maar volgens mij kan die persoon beter zijn ontslag indienen, want als dit je niet ergert, dan zie je echt alleen maar dollartekens.

Simpelheid opnieuw uitgevonden

Naast de enorm slechte en frustrerende camera is de voice-acting slecht, de geluiden zo standaard dat je van te voren al weet hoe de explosies klinken, en de muziek simplistisch.
Het spel komt qua niveau eigenlijk niet verder dan rondrennen, schieten, rondrennen, dekking zoeken, schieten en weer rondrennen. Nu geldt dat voor veel (third person) shooters, maar het komt hier wel erg dom over allemaal. De gemiddelde game van tegenwoordig biedt toch wel meer, neem een Army of Two, Call of Duty of Halo, allemaal shooters, maar ze werken allemaal net iets anders, en zijn uniek op hun eigen manier. G.I. Joe: tRoC is gewoon een stap, wat zeg ik, 3 stappen terug in de ontwikkeling van het genre.

Ohja, dat rondrennen, als je niet blijft steken in de omgeving, doe je overigens met twee verschillende leden uit het G.I. Joe team. Bijna elke missie draait om het redden van je team, want die zijn blijkbaar gevangen genomen door de slechterikken, die je uiteindelijk zult moeten verslaan. Na elke missie heb je weer een teamgenoot gered, waar je de missie daarna weer mee kunt spelen. Dat is meteen het hele verhaal van het spel, want meer zit er niet in, simpeler kan gewoon niet. Hoef je het spel voor de verhaallijn ook niet meer te spelen.