De IT-branche is momenteel verwikkeld in een multicloud-hype. Het is niet leuk om de pret te bederven, maar ik denk dat we ons hebben laten meeslepen. Zo knijpen we niet alleen een oogje dicht voor de ambitieuze reis richting multicloud; ook knijpen we een oogje dicht voor het bestaan van een hybride model, dat ons tot die tijd plichtsgetrouw zal blijven ondersteunen. En met twee ogen dicht is het moeilijk zicht te houden op waar we naartoe willen.
Sinds ondernemingen voorzichtig hun eerste stappen in de cloud hebben gezet, zijn vele hun eigen on-premise opslagoplossingen gaan combineren met een public cloud-service. Dit is hybride cloud computing zoals we die kennen – en het biedt voor veel organisaties de juiste mix van functionaliteit en flexibiliteit. Ter vergelijking: bij een multicloud-strategie hanteren organisaties verschillende public cloud-platforms – zoals Amazon Web Services (AWS), Microsoft Azure en Google Cloud – om specifieke taken uit te voeren. De aantrekkingskracht is uiteraard dat bedrijven dan bij iedere provider de beste middelen kunnen kiezen.
Grote en kleine multicloud
Maar die vrijheid voor onze cloudomgevingen is ver weg. Multicloud brengt namelijk een reeks uitdagingen en obstakels met zich mee die we nog niet kunnen overwinnen. Daarom blijft de hybride cloud momenteel nog leidend.
Je zou kunnen zeggen dat multicloud niet zó ver weg is en dat veel bedrijven het al met succes gebruiken. En dat klopt ook. Dus om verdere verwarring te voorkomen, is het belangrijk om multicloud duidelijk te definiëren en het onderscheid tussen de alledaagse multicloud, die al in gebruik is, en de utopische Multicloud van de toekomst.
De alledaagse multicloud – ‘kleine-letter-m’ multicloud – maakt gebruik van SaaS-applicaties, zoals Office 365, in combinatie met de infrastructuur van een public cloud-provider, zoals AWS of Microsoft Azure. Ter vergelijking: de utopische Multicloud, ‘hoofdletter-M’ Multicloud, beschrijft het model van volledige vrijheid en controle om applicaties, workloads en data in iedere, individuele cloud te laten draaien. Hoewel we het alledaagse model al gebruiken, en we misschien dichter bij de laatste komen, blijven we in werkelijkheid vertrouwen op een soort vorm van de hybride cloud.
Ik twijfel er niet aan dat we ooit die felbegeerde Multicloud bereiken. Het is tenslotte nog maar een paar jaar geleden dat de overstap naar de public cloud alleen mogelijk was voor de meest vooruitstrevende en gewaagde ondernemingen. Vandaag de dag worden public cloud-leveranciers – terecht – beschouwd als vertrouwde partners. Toen organisaties hun eerste, voorzichtige stappen zetten in de richting van de public cloud, was het digitaliseren van tapes met de nieuwe cloud-partner een aantrekkelijke ‘test’. Deze eerste stappen maakten uiteindelijk de weg vrij naar steeds grotere implementaties, die op hun beurt leidden tot de hybride cloud die we tegenwoordig kennen. Maar het gebeurde niet van de ene op de andere dag.
Op een vergelijkbare manier heeft Multicloud een periode van voorzichtige stappen en tests nodig. Die periode is, net zoals bij multicloud, een vereiste voordat het een algemeen geaccepteerd concept is binnen veel bedrijven. Tot dan staan er nog veel obstakels in de weg.
Inzichtelijkheid
Dan nog iets: als organisaties hun eigen cloud-bestedingspatroon niet begrijpen, zijn ze nooit in staat om een budget te besteden aan, of gebruik te maken van, Multicloud. Het implementeren van een volledige Multicloud-omgeving en het beheren van meerdere leveranciers is immers geen sinecure. Volgens een State of the Cloud-rapport dat eerder dit jaar is uitgebracht, worstelen organisaties met het voorspellen van hun cloud-gerelateerde kosten die aardig omhoog schieten. Het onderzoekt meldt dat public cloud-kosten gemiddeld 23 procent hoger liggen dan het budget. Tegelijkertijd verwachten bedrijven dat hun uitgaven aan de cloud in 2020 met 47 procent toeneemt. Zolang bedrijven niet in staat zijn om beter rekening te houden met het cloud-bestedingspatroon, kan het een uitdaging zijn om zoiets kostbaars als Multicloud te implementeren.
Naarmate organisaties beter public en private cloud-bronnen begrijpen, twijfel ik er niet aan dat we ooit de utopische Multicloud van onze dromen ervaren, maar voorlopig blijft het beslist een droom. In de tussentijd leren organisaties hun eigen cloud-gewoonten en -behoeften beter kennen, en kan de technologie zich verder ontwikkelen. Daarna kunnen stappen worden gezet als het gaat om acceptatie en vertrouwen in de cloud. Het hybride cloud-model blijft daarom regeren. En degenen die dat niet herkennen, zitten duidelijk met hun hoofd in de (verkeerde) wolken.
Dit is een ingezonden bijdrage van Filip Verloy, Field CTO EMEA bij Rubrik. Via deze link vind je meer informatie over de mogelijkheden van het bedrijf.
5 uur geleden
