Review: Black

Blackstreet Boys

Goed, over naar het spel dan. Over het doosje en het bijbehorende boekje valt niet veel te zeggen, de tijd dat we een spelletje kochten om de mooie verpakking of mooie boekjes ligt ver achter ons.

Tijd voor de eerste belofte:

Bij het opstarten van het spel wordt inderdaad meteen een Hollywood-achtig sfeertje gecreëerd, doordat de intro bestaat uit een soort van film aftiteling, waaruit ook meteen duidelijk wordt dat de muziek verzorgt wordt door een philharmonisch orkest.

Ook het optiemenu wat hierna verschijnt ziet er gelikt uit, alhoewel het geheel niet echt logisch in elkaar zit, gelukkig is het maar een menuutje.

Het verhaal
Ik start het spel, maar voordat ik aan het eerste level mag beginnen, wordt me eerst via een duister filmpje verteld wie ik in Black speel en wat ik precies ga doen, of eigenlijk wat ik deed.
In het spel kruip je namelijk in de huid van ene Keller. Keller bevindt zich echter in een benarde situatie aangezien hij geboeid een kamer wordt binnengeleid, alwaar hij opgewacht wordt door een duister kereltje dat hem moet ondervragen.


Al gauw blijkt dat Keller in zijn tijd als speciale eenheid bij het leger een belangrijke missie verknald heeft en daarvoor de cel in gaat draaien. Tenminste, als hij niet meewerkt met een voorstel van zijn ondervrager.
Keller besluit in te gaan op het aanbod, maar voordat het voorstel op tafel, wordt hij eerst ondervraagd over de missie die fout gelopen is.

En als speler van Black krijg je de mogelijkheid om deze missies nog eens na te spelen, zonder overigens invloed te hebben op de afloop. In totaal heeft het spel acht missies die verdeeld zijn over vier dagen. Voor elke missie krijg je een filmpje te zien, waarin de ondervrager en Keller de missie bespreken.
Zonder al te veel van het, overigens niet heel erg diepgaande, verhaal te verklappen, wordt het al gauw duidelijk dat Keller’s doel is om een terroristische groepering, genaamd the Seventh Wave, uit te schakelen. De groep handelt in wapens en is dus zelf ook voorzien van massa’s aan wapens.

Verwoestende vuurgevechten
Na de intro was daar eindelijk het eerste level, waar ik eerlijk gezegd best veel van verwachte. Sommigen van ons kennen de teleurstelling met het spel Red Faction, dat net als Black totale vernietiging van de spelwereld beloofte en ik hoopte dat het met Black beter gesteld zou zijn.

Het eerste level begint in een kamertje met een deur en wat ramen, buiten zijn flinke vuurgevechten gaande. Er is dus meteen actie en je krijgt meteen zin om flink om je heen te knallen. Het standaardpistooltje leeg ik dan ook meteen op het kozijn met glazen ramen. Een paar doffe knallen en een hoop splinters en glasscherven later ligt het raam eruit, liggen er een paar kogelhulsen op de grond en zitten er kogelinslagen in de muur en het hout.

Maar ja, met een pistooltje kun je geen totale vernietiging behalen, misschien dat de shotgun in de hoek wat meer kan bieden. Na het oppakken van het wapen krijg ik de melding dat ik de shotgun kan gebruiken om deuren uit de sponningen te knallen.
De trekker is gauw overgehaald en de deur gaat inderdaad sneller open dan met een sleuteltje.

Buiten krijg ik meteen de beschikking over een mitrailleur en over een welwillend slachtoffer. Die gaat iets moeilijker tegen de vlakte dan ik gedacht had, maar dat komt misschien ook wel omdat ik alle kogels in zijn kevlarvest pomp in plaats van in zijn hoofd. Dat truukje geldt overigens voor wel meer shooters en ook in Black is het devies om op het hoofd van de tegenstander te mikken.

Goed, nog steeds niet veel bijzonders, ik wil explosies, stukken puin en vliegende tegenstanders. Om de hoek staan er weer een paar, dit keer bij een auto. Dat ze bij een auto staan is niet toevallig, de mannen van Criterion hebben veel tegenstanders rond voorwerpen geplaatst die je kan laten ontploffen door er kogels doorheen te boren. Een paar keer knallen op de auto geeft inderdaad het gewenste effect en met een mooie explosie vliegen de mannetjes door de lucht.

Tegelijkertijd vliegt er ook weer een hoop nieuwe ammo door de lucht, want voor elk mannetje dat je omlegt krijg je weer een nieuw magazijn aan kogels, zodat je nooit zonder komt te zitten. Schiet dus gerust een heel magazijn leeg op één kereltje, je krijgt er evenveel kogels voor terug. Soms laten ze ook een paar handgranaten achter en zo ook in dit geval, nu kunnen we eens echt testen of alles stuk kan!

Ik gooi een granaatje tegen een muur en wacht geduldig af. Lang hoef ik echter niet te wachten want de granaat ontploft met een doffe knal. Als de rook opgetrokken is bekijk ik de muur….. die nog helemaal heel is! Dat valt even tegen zeg!
Toch maar even verder kijken en heel wat vliegende en kogelhappende tegenstanders later schakel ik een kereltje met een RPG raketwerper uit, nu is het mijn kans.

Ik pak de RPG en zie verderop een gebouw met allemaal ramen en mannetjes achter de ramen. De raket vertrekt al sissend uit mijn RPG en boort zich luttele seconde later in het gebouw en wat er dan gebeurt is behoorlijk cool. Er volgt een soort van kettingexplosie, waarbij een groot deel van de ramen eruit ploft onder begeleiding van doffe knallen, mannetjes en puin vliegen in het rond! Zo mag ik het zien!

De meesten van jullie krijgen nu wel een beetje een idee waar ik heen werk, namelijk de tweede en derde belofte:


Criterion heeft namelijk op een groot aantal plaatsen bepaalde triggereffecten ingebouwd. Als er een explosie daarbij in de buurt plaatsvind dan ontstaat er een enorme explosie, waarbij het gebouw in kwestie compleet vernield wordt. In latere levels zul je dan ook regelmatig enorme benzinetanks naast lieve kleine huisjes zien staan. Uiteraard zijn er ook veel mannetjes bij het huisje en met een welgemikt schot gaat alles aan puin.

Ik moet tot de conclusie komen dat de eerste belofte hiermee niet volledig waargemaakt wordt. Niet alles kan stuk, maar eerlijk gezegd had je dat ook niet kunnen verwachten met de rekenkracht van de Xbox. Tof is wel dat er overal brokken vanaf vliegen en kogelinslagen achterblijven.

Toch is de belofte niet helemaal ongegrond, want door de strategisch geplaatste triggermomenten, die overigens ruim aanwezig zijn, krijg je toch regelmatig het gevoel dat inderdaad alles stuk kan. En eerlijk is eerlijk, toen ik in het eerste level de pilaren van het museum zag instorten na een welgemikte granaat zat het met het Hollywood actiefilmgevoel ook helemaal goed!