3min

Macht, controle en chaos

Onze antiheld Dante maakt aan het begin van de game gelijk duidelijk hoe hij zijn jongere jaren doorbracht; als een klootzak. Een echte egoïstische playboy met een grote mond. Uiteraard geeft hij om niemand iets, behalve zichzelf. Je hoort wel eens de uitspraak: "Die grote mond levert je nog wel eens klappen op." Nou, bereid je maar voor, want dit staat je nu daadwerkelijk te wachten. Dante kan zich tegen niemand inhouden, zelfs tegen de grootste bazen heeft hij zijn woordje wel klaar, inclusief opgestoken middelvingers. Je zult niet direct het gevoel hebben dat je graag de hele game wilt doorlopen want het is gewoon echt een authentieke klootzak.


Gelukkig verandert Dante’s persoonlijkheid naarmate het verhaal verloopt in positieve zin, al zal hij enkele streken niet verleren. Over het verhaal gesproken, de demonen waar Dante geregeld wat onderonsjes mee heeft komen over uit Limbo, naar de echte wereld. Het doel is natuurlijk om de echte wereld over te nemen. Dit is echter niet het standaard invasieverhaaltje, maar Ninja Theory heeft er een aantal hedendaagse maatschappelijke thema’s in verweven. Bankiers en politici worden geportretteerd als demonen en de grootste nieuwsomroep verspreidt leugens om de bevolking onder controle te houden. De baas van deze omroep, genaamd Mundus, is tevens de leider van de demonen en ook nog eens de rijkste persoon op aarde. Hierdoor kan hij zelfs de president van Amerika laten doen wat hij wil. De enige persoon die niet vrijwillig mee wil werken aan zijn plannetjes is natuurlijk onze vriend Dante. Natuurlijk is dit ook geen Oscar-waardig verhaal (hallo V for Vendetta), maar het is wel lekker verwerkt in een Devil May Cry-sausje. Samen met zijn door plastische chirurgie mismaakte vrouw heeft Mundus de touwtjes stevig in handen, en de controle over een flink arsenaal aan demonen.


De voornaamste thema’s waar DmC om draait zijn dus controle en wat er mis is met de huidige maatschappij. Direct wordt de focus gelegd op graaipraktijken die ook hier dagelijks in het nieuws voorbij komen. De vergelijking dat bankiers en politici als demonen worden gezien is dan ook voor velen niet vreemd. Het is natuurlijk niet zo dat je constant het gevoel hebt dat je een politiek beladen spel speelt, de fantasiestijl is nadrukkelijk genoeg aanwezig om de game ook echt als een fantasiegame te kunnen zien.

Wat ook goed bij de totale beleving bijdraagt zijn de personages. Dante is geen personage dat je van de ene op de andere dag bent vergeten. Ninja Theory heeft hier dan ook met zijn eerdere games naam mee gemaakt. Vooral de gezichtsanimaties waren met Heavenly Sword onovertroffen. Natuurlijk kwamen hierna Heavy Rain en LA Noire die de lat weer een stukje hoger legden, maar ook in DmC heeft Ninja Theory de zaakjes goed op orde. Niet alleen maakt Dante verbaal duidelijk wat hij van iedereen vindt, maar ook zijn blik draagt hier in grote mate aan bij.


Het verhaal wordt verteld in een singleplayer die bestaat uit twintig missies. Hierin ben je voornamelijk bezig met het bevechten van monsters, platformachtige gameplay en een aantal quicktime-events. Er is net genoeg variatie in de gameplay, zodat het geen storende herhaalpartij wordt. Je zult dus ook een aantal keer het level door moeten spelen zonder het gebruik van je zwaard of pistolen, maar door acrobatisch spring- en zwaaiwerk. Op dit gebied laat de game echter een aantal steekjes vallen, waardoor de frustraties hoog op kunnen lopen. Dante kan wisselen tussen een Demon en Angel-mode. Aangezien de spelwereld onverwachts nogal eens wil veranderen en het vereist is om in een bepaalde mode te zitten om geen levensenergie te verliezen, moet je op een aantal dingen tegelijk letten. Als er dan ook nog eens demonen verschijnen die je graag een kopje kleiner willen maken, wordt het één grote trip waarbij de controller het nogal te verduren krijgt. Dit is echter één van de weinige minpunten op de verder prima gameplay.