4min

Gameplay, graphics en geluid

Gameplay
Het vechtsysteem is voor kenners van het genre niets nieuws. Gamers die spelen voor het plezier en niet voor de score, kunnen een heel eind komen met het rammen op de verschillende knoppen, al blijft goede timing wel van belang. Veel verder dan een aantal simpele combo’s zullen zij dan ook niet komen. Diehards kunnen echter helemaal los gaan met lange reeksen van knoppencombinaties, waarbij de timing perfect moet zijn om combo’s goed uit te laten voeren. Dit is van groot belang om een hoge score te halen op de leaderboards, maar het maakt de game ook gewoon zo veel toffer als je dit beheerst.

De score wordt niet alleen beïnvloed door combo’s, maar ook de items die te vinden zijn door de levels heen. Daarnaast zijn er nog geheime missies waarin ook weer een beloning te halen valt. Aan het eind van een level en bij verschillende punten in levels zelf kunnen er items en upgrades aangeschaft worden. De game dwingt je echter om zuinig te zijn bij de aanschaf van levenselixers, deze worden naar mate van aankoop namelijk steeds duurder. Dit telt ook door wanneer je een nieuwe game start waarbij je je items en upgrades meeneemt.


Het lijkt er misschien op dat DmC een lange knokpartij is door een fantasiewereld, waarbij je de beschikking hebt over brute wapens, maar oppervlakkig is het zeker niet en daarnaast biedt het toch ook enige replay value. Bij de start krijg je de keuze uit drie moeilijkheidsgraden, waarna je bij het uitspelen een hogere moeilijkheidsgraad vrijspeelt. Dit kan maar liefst tot zes keer toe. De achievement/throphy-jagers zullen ook wel twee keer nadenken of voor de volle honderd procent gaan. De singleplayer zelf kan op het makkelijkste niveau in ongeveer tien uur voltooid worden. Des te hoger het niveau, des te sterker de tegenstanders. Daarnaast zullen ze zich ook agressiever gedragen, zodra je weer een stapje omhoog gaat. Gelukkig neem je wel je vaardigheden mee in een nieuwe game met een hoger niveau.

Graphics en geluid
Grafisch gezien haalt DmC vrijwel het maximale uit de huidige generatie consoles. Ondanks dat velen de Unreal 3 Engine ondertussen wel beu zijn, draaien veel topgames toch op deze basis. Zo ook DmC en wat mij betreft mag DmC zich ook onder de topgames scharen. Ninja Theory heeft een apocalyptische, demonische wereld met een unieke sfeer gecreëerd. De animaties zijn vloeiend in zowel de tussenfilmpjes als tijdens de gameplay. Bewegingen en combo’s vloeien mooi in elkaar over en dit gebeurt allemaal zonder framerate problemen op de Xbox 360. Ondanks dat de consoleversies op 30fps draaien, waarover “het internet” ook weer genoeg heeft te klagen, verlopen de gevechten vlot. De speelsnelheid is wel wat trager ten opzichte van zijn voorgangers.


Naast dat het er zeer goed uit ziet, is het ook de creativiteit van de ontwikkelaars die er voor zorgt dat DmC zich weet te onderscheiden. Aangezien Dante vrijwel elke missie in Limbo wordt geslingerd, hebben zij lekker los kunnen gaan in het ontwerpen van levendige omgevingen. Tijdens het spelen wordt de omgeving in vele gevallen omgetoverd in je vijand. Dan mag de gameplay je op dat momenten soms wel teleurstellen, maar visueel is het zo goed gedaan dat je de minpuntjes bijna vergeeft.

Zoals eerder aangehaald hebben de personages allemaal een eigen identiteit. Voor de release van de game kreeg Ninja Theory een enorme hoop kritiek op de manier waarmee het omging met de iconische Dante. Ninja Theory gaf ze echter een “fuck you”. De Britse ontwikkelaar heeft zelfs een Britse vlag op de jas van Dante geplaatst en maakt de witte, lange haren die Dante altijd heeft gehad belachelijk. Fans van het eerste uur zullen dit misschien niet waarderen, maar DmC is een reboot en zal vele nieuwe spelers aantrekken.

Ook aan de bad guys is veel aandacht besteed en hoe verder je komt, hoe gekker en bruter ze worden. Geluid speelt hierbij een belangrijke rol. Niet alleen Dante heeft namelijk een grote mond, maar ook de bazen zijn verbaal sterk. De teksten zorgen af en toe voor een lach op je gezicht en worden door de stemacteurs goed overgebracht.

De soundtrack die verzorgd is door het Nederlandse Noisia draagt bij aan de hectische, destructieve sfeer die er gedurende de gehele game hangt. Tijdens de gevechten gaat de muziek echt helemaal los en wordt het een geweldige chaos, wat in dit geval positief gezien mag worden.