2min

Tags in dit artikel

, , , , , , , , ,

See no evil, hear no evil

Graphics
Grafisch doet het spel me erg denken aan een PlayStation 2-game die is opgepoetst en aangepast is naar HD-format om nog eenmaal te mogen schitteren op de PlayStation 3. Nu zal ik niet zeggen dat dit gelijk een negatief punt is, want natuurlijk merk je aan bepaalde bewegingen van vijanden en de reactie van voorwerpen bij het afgaan van een explosie dat dit zeker een game is voor de huidige generatie consoles. Maar waar andere spellen nog de laatste grafische krachten uit de PlayStation 3 en Xbox 360 persen, lijkt het wel of Army of Two, na deeltje één in de tijd stil is blijven staan. Dit is erg jammer omdat de rest van het spel al niet zo speciaal aanvoelt, hadden de graphics misschien nog een klein verschil kunnen bieden.


Daarnaast zien wolken er enorm onrealistisch uit, houten tafels, bakken met fruit en lantaarnpalen exploderen al bij de impact van een paar kogels, waarna deze voorwerpen voorgoed verdwijnen uit de spelwereld en dus niet op de grond blijven liggen, zoals het hoort. Ook kent het spel teveel zaagranden, wat je vooral tegenkomt in spellen zoals Battlefield 3 die origineel voor de computer waren gemaakt, maar daarna zijn aangepast voor de spelcomputers die minder krachtig zijn. Maar er is geen PC-versie van Army of Two, dus dat is bij dit spel niet aan de hand. Des te meer voelt het dus aan als de HD-versie van een oud spel.

Geluid
Aan de andere kant, het geluid is juist wel één van de sterkere punten van deze game. Vooral omdat dit een arcadeshooter is, is het ook knallen voor het leven, en dat komt volledig tot zijn recht door de goede geluidskwaliteit. Tijdens de Overkill-mode hoor je de kogels om je oren fluiten, explosies maken daarnaast een zeer bevredigend geluid wat ik nog nooit eerder heb gehoord. Dit soort effecten zijn essentieel voor een shooter als deze en daardoor komt het spel toch weer net iets beter tot zijn recht.


Daarnaast zijn de stemmen van onze twee soldaten perfect ingesproken en nemen deze je ook helemaal mee in het verhaal. Aan de andere kant stelt het verhaal helaas niet veel voor, dus het zijn meer de commando’s die je twee helden naar elkaar hoort roepen, terwijl ze al dekking zoekend progressie maken op het slagveld.