Review: Kane & Lynch 2: Dog Days

Singleplayer

Toen Kane & Lynch 2: Dog Days op de redactie binnenkwam, was ik ietwat terughoudend om deze game te reviewen, ik heb het eerste deel namelijk niet gespeeld.
Uiteindelijk ben ik dan toch de uitdaging aangegaan. Volgens diverse recensies bleek het eerste deel ietwat teleurstellend te zijn geweest. Het was een middelmatige 3rd person shooter die niets meer deed dan zijn concurrenten. Mijn vooruitzicht was dan ook een sterk verbeterd vervolg te spelen.


Lynch, een medicinale psychopaat, woont in Shanghai met zijn vriendin en heeft een ietwat rustig leventje opgebouwd. Zijn vriend Kane, een ietwat mislukte crimineel op zijn retour, komt over om een deal af te sluiten.
Er gaat echter iets compleet mis bij die deal, waardoor Kane & Lynch steeds meer in de problemen komen. Dit resulteert in een game waar je door de levels heen rent, en iedereen die niet bij jou hoort op een kogel trakteert.
Hetgeen mij het meeste tegenstond tijdens de singleplayer ervaring was dat de personages totaal niet interessant zijn. Het feit dat Lynch een medicinale psychopaat zou zijn komt amper naar voren, en is niet meer dan een suffe manier om hem interessanter te doen lijken.
Kane is al helemaal een onopvallende verschijning, je kunt hem met elke willekeurige crimineel vervangen en je zou het verschil niet merken.
Tijdens het verhaal hebben de twee een aantal gesprekken, die van grappig, interessant tot compleet overbodig variëren. Ik had gehoopt om ergens halverwege tijdens het verhaal van personage te wisselen, maar je speelt het hele spel alleen met Lynch. Wederom een gemiste kans.


De verhaallijn bestaat uit een klein aantal missies, die je na een uur of 4-5 wel uitgespeeld hebt. Dit is heel erg kort, en ik was ook redelijk verbaasd toen ik klaar was met de game, met het idee net begonnen te zijn. De game smaakt namelijk naar meer, iedere missie was weer in een nieuwe locatie, en was uitdagend genoeg om je warm te houden voor de volgende missie.
De replaywaarde is hier echter nihil, de missies zijn allemaal zo lineair als wat, en volledig gescript waardoor je een tweede keer niet snel voor verrassingen komt te staan.
Toch is de singleplayer modus best aardig te noemen, maar gewoon veel te kort.
Mocht je de singleplayer ervaring met iemand willen delen, dan kan dat, want je kunt het hele verhaal in co-op spelen. Hier zitten echter wat haken en ogen aan; je kunt namelijk geen reeds gestarte game joinen, waardoor je dus moet wachten tot je eindelijk een medespeler hebt gevonden, en zodra je medespeler weggaat, is het game over, en kun je niet alleen verder spelen. Kan dus voor flink wat frustratie zorgen als je medespeler vlak voor het einde van een missie weggaat.


Naast de singleplayer modus is er ook een Arcade modus aanwezig in het spel. Hier neem je het tegen de AI op in het speltype Fragile Alliance. Dit houdt in dat je samen met een groep door de computer gestuurde criminelen een overval pleegt, waarna je moet proberen te ontsnappen. Voor elke ronde heb je een bepaalde tijd, en de uitdaging is om hier zoveel mogelijk geld te stelen en te ontsnappen. Dit kun je ook doen door je medecriminelen neer te schieten, en al het geld zelf te houden.
Iedere ronde wordt moeilijker, waardoor het ontsnappen een steeds grotere uitdaging wordt. Helaas zijn er maar een zestal omgevingen waar je deze gamemode kunt spelen, en het wordt na een paar rondes een beetje eentonig, aangezien de politieagenten altijd op exact dezelfde plek staan.