3min

Tags in dit artikel

, , , ,

De game

Als je Square Enix zegt, roepen de meeste mensen massaal Final Fantasy, een lange en succesvolle serie games, waarvan de laatste delen wat minder goed zijn ontvangen door de pers. Je zou denken dat Square Enix dan wat voorzichter wordt met wat ze uitbrengen. Gezien de historie van ontwikkelaar Feelplus (o.a. Ninety-Nine Nights II) zouden er bij Square Enix al alarmbelletjes moeten zijn gaan rinkelen.



MindJack


We beginnen deze review bij het begin van de game, namelijk het opstarten. Na het opstarten van Mindjack kom je namelijk in een vaag menu terecht, waar je na wat geklooi eindelijk met het spel kan beginnen. Je begint met een tutorial, waar uitgelegd wordt hoe je moet bewegen, en hoe je kunt Mindjacken. Dat wil zeggen: je bent een soort zwevende "ziel", waarmee je andere mensen of machines kunt overnemen. Hoe en wat wordt verder niet uitgelegd.

Naast het feit dat je zelf personages over kan nemen, kan je ook vijanden voor jou laten werken. Door een vijand schade toe te brengen worden ze verzwakt, waarop je een magische bol op ze kan afvuren waarna ze voor jou gaan vechten.



In het diepe


Zonder enige uitleg start het echte spel dan ineens. Je bent een mannelijke geheim agent, voor een of andere overheidsorganisatie, welke organisatie is onduidelijk er wordt aan het begin helemaal niets uitgelegd. Aangezien het spel je opdraagt om iemand te volgen op een luchthaven doe je dat maar. Voor je het weet heb je een paar mensen neergeschoten en komt het halve leger op je af, waarop je op de vlucht slaat samen met de persoon die je moest volgen.

Wie jij precies bent, wie je precies volgde en waarom je opgejaagd wordt is tot zeker de helft van het spel niet duidelijk. Of dit verderop nog duidelijk gaat worden weet ik niet, verder dan halverwege de game ben ik niet gekomen, mijn frustraties namen de overhand.

In de game zitten ook enkele dialogen verwerkt tussen de hoofdpersoon en andere personages in de game en deze zijn echt lachwekkend slecht. Er zit totaal geen emotie in de stemmen en je hoort gewoon dat het opgelezen is vanaf een blaadje.



Gameplay


Het spel is een third-person shooter: je speelt het hele spel vanaf de schouder van de hoofdpersoon. Net als vele andere spellen tegenwoordig kan je ook in Mindjack dekking zoeken achter obstakels, en het je vijanden op deze manier lastiger maken. Niet dat je dekking nodig hebt, aangezien de AI het amper gebruikt, of zo gebruikt dat hun hoofd er gewoon bovenuit steekt. Echt enorm snugger en goed verwerkt in de game.

Het spel is opgedeeld in een stuk of twintig hoofdstukken, met daartussen tergend lange laadschermen. De hoofdstukken zelf zijn niet meer dan een paar minuten door gangen of kamers lopen die er allemaal hetzelfde uitzien. Ik was regelmatig verbaasd dat ik na amper vijf minuten spelen, alweer een laadscherm van een minuut voor mijn neus kreeg voor het volgende hoofdstuk. Ohja, bij het begin van elk nieuw hoofdstuk ben je al je wapens kwijt, leuk toch, kun je weer met je pistool verder! Gelukkig kun je meestal redelijk snel weer nieuwe wapens vinden, maar het blijft raar dat je ze steeds kwijt bent.

Het wapentuig varieert van pistolen tot raketwerpers, die allemaal even standaard zijn als het klinkt en niets nieuws brengen. Ook zijn er per wapen maar 1 of 2 samples qua schietgeluiden, waardoor het spel nog eentoniger lijkt dan het al was.