Review: Assassin’s Creed 3

Graphics, geluid

Graphics

Het spel bestaat uit vier grote gebieden: Boston, New York, de Frontier en Homestead. Deze vier gebieden bij elkaar vormen de grootste Assassin’s Creed-game ooit en dit is gelukkig niet ten koste gegaan van de graphics. Elke stad heeft zijn eigen sfeer en de Frontier is één grote wildernis, waar je dagen doorheen zou kunnen zwerven zonder je ook maar een enkel moment te vervelen. Naast de dag en nacht-cyclus zijn er nu ook seizoenen toegevoegd. Zo zal je dus een gedeelte van het spel banjeren door de prachtig weergegeven en glinsterende sneeuw, waar je ook daadwerkelijk een spoor in achter laat. Helaas komt de grootte van het spel ook met een nadeel, hoe verder je namelijk in de diepte kijkt, hoe minder details je ziet. Dit is op zich niet zo erg als je op de grond loopt, maar als je boven in een boom het gebied aan het synchroniseren bent, gaat dit toch wel ten koste van de omgeving. Ook glitches als zwevende wapens in de lucht, misplaatsing van voeten tijdens het klimmen en NPC’s die door muren heen lopen kom je veel te vaak tegen. Gelukkig heeft het spel zo’n sterke sfeer, dat je deze kleine foutjes voor lief neemt en je er op den duur zelfs niet meer aan stoort.


Ook in 3D is het spel enorm mooi en hoort het toch wel tot één van de beste 3D-games van deze tijd. Vooral tijdens de zeegevechten in een storm vliegt het water je om de oren en deint het schip erg natuurgetrouw op de golven, wat, ook zonder 3D bril op je neus, een spektakel is om te zien. Ook uitgeschakelde schepen die ontploffen en de bliksemstralen die door de lucht knallen zijn een lust voor het oog, wat de zeeslagen alleen maar intenser maakt.

Ook de bewegingen van Connor zien er erg realistisch uit en het is verreweg de personage die de meeste bewegingen tot zijn beschikking heeft. Zo zien we tijdens een gevecht de ontwijkingsmanoeuvres en de aanvallen van Connor, terwijl hij tijdens zijn freerunnen tussen de boomtakken door even relaxed tegen een stronk aan leunt om even tot rust te komen. Voor elke actie gebruikt Connor een andere beweging, wat dit het meest geavanceerde gamepersonage ooit maakt.

Geluid

Ook ditmaal heeft Lorne Balfe de muziek gecomponeerd voor de game. Eén van de mooiste intro’s ooit, is toch wel die van Assassin’s Creed 2, waar Ezio samen met zijn broer de kerk van Firenze beklimt en samen met een episch achtergronddeuntje de naam van het spel in beeld verschijnt. In dit deel doet Balfe dit nog een keer dunnetjes over, maar ook tijdens de gevechten weet hij de perfecte muziek op de juiste momenten te plaatsen. Zo zal je tijdens een handgevecht in een bar een heerlijk onserieus vioolgeschal horen, terwijl een gevecht met zwaarden weer een veel serieuzere soundtrack vereist.

Tijdens de zeegevechten hoor je als het ware de golven tegen je schip aanslaan en de wind suizen in je zeilen, terwijl de donder op de achtergrond brult en je eerste stuurman over het dek schreeuwt dat de zeilen binnengehaald moeten worden. Nog nooit heb ik een zeegevecht meegemaakt waar ik helemaal in op ging, tot nog toe dan.


Connor zelf is fantastisch ingesproken en zal zo nu en dan zelfs de taal van zijn voorouders gebruiken, wanneer hij met zijn eigen stam praat. Ook de tussenfilmpjes die je meetrekken in het verhaal zijn ontzettend goed ingesproken en hoewel de lipsynchronisatie nog niet de kwaliteit van L.A. Noire heeft, komt het aardig in de buurt.