Amerikaans president Donald Trump is gedraaid. Na een gesprek met Intel-CEO Lip-Bu Tan lijkt hij niet meer van mening dat laatstgenoemde moet vertrekken. De ellende voor het bedrijf zelf is echter nog lang niet voorbij.
Het kan verkeren. Vanwege Lip-Bu Tan’s investeringen en relaties in China zou de Intel-topman volgens Trump “sterk” in conflict zijn met zijn rol als leider van de Amerikaanse chipreus. Een week later lijkt de kritiek weer weg nu Tan, net als Nvidia-CEO Jensen Huang en AMD-CEO Lisa Su, op bezoek is geweest in het Witte Huis.
De Chinese banden van Walden International, Tans investeringsmaatschappij, zijn open voor discussie. Echter gaat het ons en de meeste geïnteresseerden vooral om de stand van zaken omtrent Intel zelf. De vraag blijft namelijk onbeantwoord of het bedrijf onder Tan eigenlijk wel vooruitgang boekt.
Snoeien, maar met welke doelen?
Het moge duidelijk zijn dat Lip-Bu Tans voorgangers Intel niet in de allerbeste staat hebben achtergelaten. Jaren aan stagnatie worden nog altijd hard bestraft door AMD, terwijl Nvidia wegloopt met de AI-buit. Apple verdween als klant, de smartphone redde het zonder Intel, de rest is geschiedenis. Maar onder Tans directe voorganger Pat Gelsinger bestond er nog een sprankje hoop. Deze hoop lijkt weg te worden gesnoeid om ooit, ergens in de verre toekomst, weer cijfers te laten zien waar Wall Street van opkijkt.
Om de daden van het snoeimes van Lip-Bu Tan op een rijtje te zetten: het begon wat ons betreft positief. Een veel gehoorde klacht over Intel is al jaren dat het allerlei onnodige managementlagen zou hebben. In april besloot Tan dan ook dit af te vlakken, met meer directe rapportage. Het klonk als een zet in de stijl van Nvidia, waar CEO Huang werkt zonder allerlei VP’s tussen hem en de technici. Daarna volgde een eis om vier dagen per week op kantoor te werken, geen gekke zet voor een groot techbedrijf.
Echter zijn de maanden juni tot augustus gevuld met reusachtige inkrimpingen van personeelsbestand tot businessdivisies. Hoewel de focus oorspronkelijk op managers zou liggen, blijken de ontslagen medewerkers veelal techneuten. Zonder techneut geen chip, en Intel lijkt bereid er veel van weg te sturen.
De dood van IDM 2.0
Die zet is al drastisch, maar het houdt niet op bij gereduceerde werknemersaantallen. Miljardenprojecten om Intel van chipfabrieken te voorzien, zijn grotendeels opgeschort. Enkel Amerikaanse bouwplannen blijven overeind, terwijl de geplande faciliteiten in Maagdenburg (Duitsland) en in Wroclaw (Polen) er niet komen.
Mocht Intel geen lijvige klant vinden voor het naderende 14A-proces, dan is Lip-Bu Tan niet bereid er al te veel in te investeren. Oftewel: make-or-break voor Intel Foundry als geheel, want zonder leidende chipprocessen is het geen rivaal van TSMC zoals de bedoeling was. In plaats daarvan zou het degraderen tot een GlobalFoundries-equivalent, ooit de chipbakkerijdivisie van AMD maar nu vooral gericht op alledaagse chips met minder marge dan bij de nieuwste AI-, pc-, en auto-processoren.
Hoe dan ook is de geannuleerde uitbouw van Intel Foundry een feit. Onder ex-CEO Pat Gelsinger wilde het bedrijf uitgroeien tot een chipfabricatiegigant. De strategie luisterde naar de naam IDM 2.0 (Integrated Device Manufacturing 2.0). Hoewel deze plannen niet het gewenste tempo hadden, completeerde Intel een flinke inhaalslag qua chipprocessen onder Gelsinger. Tussen 2021 en 2024 wist “Chipzilla” de beoogde vijf procedé’s in vier jaar (Five Nodes In Four Years, 5N4Y) tijd af te werken. Daarmee kwam het weer in de buurt van de vaardigheden van TSMC.
De echt grote stap moest echter nog lang wachten. Door de ellenlange bouwtrajecten, wachttijden en innovatiefasen zouden ASML’s fonkelnieuwe High-NA EUV-machines pas over een paar jaar Intels opmars inluiden, gebaseerd op de nieuwste, kleinste en snelste processen. Al die fabrieken? Denk jaren ’30, niet ’20, voor de wezenlijke verandering van het bedrijf.
Onder Tan is dit voorspelbaar genoeg de nek omgedraaid. Had Gelsingers plan kunnen werken? Jazeker. Had het kunnen falen en kostte het ontzettend veel geld? Dat ook. IDM 2.0 rustte op de steun van zowel de Amerikaanse staat als de Europese Unie, beide voornemens om chipproductie terug te halen vanuit Azië. Nu is die steun ook verdwenen.
Maar daarmee ook Intels kans om zich te differentiëren. Nu wordt het op de korte termijn een afgeslankte, maar achterhaalde chipbouwer en -ontwerper. Nvidia is er in F1-tempo voorbij geraced, AMD is robuuster en heeft de afslanking al meegemaakt. Wat Intel heeft, is een gigantische installed base. Dit lijkt de redding te zijn voor nu, omdat bestaande klanten in zowel de client- als server-hoek regelmatig voor de bekende weg kiezen. Maar aan een afslanking heeft Intel niet genoeg, het zal ook moeten presteren.
Lees ook: Trump eist ontslag Intel CEO wegens Chinese connecties