Review: Devil May Cry

Conclusie

Devil May Cry in handen van de Westerse studio Ninja Theory was voor Capcom een gewaagde stap, welke in eerste instantie voor veel ophef en negativiteit heeft gezorgd. Desondanks hebben de twee partijen toch doorgezet en dat is naar mijn idee maar goed ook. Qua gameplay is DmC misschien niet de meest unieke game, maar het totaalplaatje is meer dan zeer goed uitgewerkt. Visueel is de limiet van de huidige generatie consoles ondertussen wel bereikt, maar Ninja Theory heeft zich op creatief vlak goed uitgeleefd om een unieke game op de markt te zetten, die toch als een Devil May Cry-game gezien kan worden.

Dante is in deze versie een arrogante klootzak, maar naar mate je verder komt zal je dit steeds meer gaan waarderen. Hij zorgt ervoor dat je voor elk gevecht weer helemaal opgeladen bent, klaar om kont te schoppen. De tegenstanders zijn gewoonweg nog wat grotere klootzakken en verdienen een flink pak rammel. Je vertrouwde zwaard en pistolen geven je de beschikking over een aantal hele toffe moves, om je doel te bereiken.

Nieuwkomers kunnen hun weg vinden in de gameplay met simpele combo’s en de diehards kunnen zich lekker uitleven met de uitdagende combinaties die wel wat werk vereisen, voordat je ze allemaal beheerst. De echte liefhebber zal de levels meermaals doorspelen om een hoge plaats op de ranglijsten te veroveren, dat meermaals doorspelen is naar mijn idee helemaal geen straf. Andere spelers zullen gewoon lekker plezier hebben aan het in de rondte slaan van de tegenstanders, zonder diep na te denken over de knoppencombinaties.

Ondanks dat er geen multiplayermode aanwezig is in de game, is er genoeg om voor terug te komen. Wie wil er nou niet een betere score dan zijn vrienden hebben, of alle content vrijgespeeld hebben? Om dat voor elkaar te krijgen ben je dan ook vele uren zoet, zowel de normale gamer als de fan van het eerste uur. Dat is iets wat Ninja Theory zeer goed voor elkaar heeft weten te boksen.