3min

Tags in dit artikel

, , , ,

Gameplay, graphics en geluid

Gameplay


Net als bij de voorgaande Dead Space-games is de beleving zeer lineair. Je kan niet zelf kiezen om iets te gaan doen waar je zin in hebt, je bent onderworpen aan de wil van de ontwikkelaars. Bij de eerste games vond ik dat nog niet zo’n probleem, maar nu stoorde het me voor het eerst. Het voelt allemaal wat geforceerd aan en misschien komt dat ook wel doordat het verhaal voor het eerst minder boeiend is. Het is meer van hetzelfde geworden. Daarnaast is het verhaal -zonder al te veel te spoileren- ook niet geloofwaardig genoeg. Het blijkt dat er een methode is gevonden om de Markers te bevechten, maar hieraan werd al 200 jaar eerder de eerste hand gelegd, alvorens de Necromorph’s het desbetreffende schip overnamen en er voor zorgden dat de techniek niet verder ontwikkeld kon worden. Met de communicatietechnologieën van die tijd lijkt het onwaarschijnlijk dat er 200 jaar overheen gaan voordat men pas weer aan die technologie denkt.

Het vecht- en schietgedeelte van Dead Space 3 blijft uniek voor de franchise. Er zijn weinig games die gevechten zo boeiend weten te maken, deels komt dat natuurlijk door het feit dat de Necromorph’s van hun ledematen moeten worden ontdaan.


Wel moet ik zeggen dat de gevechten met enige regelmaat onoverzichtelijk worden. Meer dan eens word je in de rug gepakt door een Necromorph waarvan je het bestaan niet eens had opgemerkt. Je zou kunnen stellen dat dit een goed horrorelement is, maar in mijn ogen is dit eerder onzorgvuldigheid in de ervaring. Afgaande op de muziek en opbouw zijn dat namelijk geen bedoelde schrikmomenten geweest.

Dead Space 3 speelt ondanks dat soepeltjes weg. Isaac Clarke is altijd een wat robuuster en trager karakter geweest, maar afgezien daarvan is de besturing op zichzelf soepel en responsief.

Graphics


Wat betreft de grafische kant van Dead Space 3 is het een eenduidig verhaal wat ook in veel andere recensies van games naar voren komt: We zitten tegen de limieten van deze generatie consoles aan. De PlayStation 3 kan niet ineens significant meer dan ten tijde van Dead Space 2 en zodoende zien de games er ongeveer hetzelfde uit.

Dat wil overigens niet zeggen dat ik ontevreden ben over de graphics, integendeel. De wereld van Dead Space is opnieuw overtuigend aangekleed met vervallen ruimtes waar de Necromorph’s terreur hebben gezaaid, maar ook de steriele ruimtes die jarenlang afgesloten zijn van diezelfde Necromorp’s komen opnieuw terug. In Dead Space 3 bevind je je weer in andere schepen waardoor de omgeving in sommige opzichten anders is, maar er zijn natuurlijk ook veel vergelijkingen te trekken.


Geluid


Bij de beleving van games uit het horrorgenre is geluid van groot belang. In dit soort games is het immers goed mogelijk dat er op het duistere scherm werkelijk geen zak te beleven valt, maar dat opbouwende muziek het toch spannend maakt. Tel daar nog het geluid van een vallende stang of iets dergelijks bij op en de beleving is al compleet. Je weet dat er iets aan zit te komen, maar wánneer, dat blijft afwachten. Je bereidt je voor op een op handen zijde schok.

Visceral Games bleek in de voorgaande delen van Dead Space al zeer begaafd te zijn bij het uitdiepen van het effect van geluid en dat is in Dead Space 3 niet anders. De instrumentale soundtrack is meeslepend en de geluidseffecten zorgen er al gauw voor dat je met je oren gespitst zit te wachten op dat moment dat de actie ook op je scherm losbreekt en het knallen kan beginnen.

Met de soundtrack en geluidseffecten zit het dus wel snor en voor het werk van de stemacteurs is dat eigenlijk niet veel anders. De teksten zijn soms wel wat afgezaagd, maar het komt zeker niet gedwongen over.