Review: The Darkness II

Singleplayer

Beleving

Een succesvolle nieuwe IP lanceren is lastig, een goed vervolg maken is minstens net zo’n uitdaging. Met The Darkness II is dat toch aardig gelukt. Het verhaal wordt goed opgepakt met de innerlijke strijd tussen Jackie en de duisternis die hij in zich herbergt. Jenny, de liefde van zijn leven, werd aan het eind van de vorige game voor zijn ogen vermoord. Zijn bovennatuurlijke krachten zijn een uiterst effectief hulpmiddel in de weg naar wraak, maar zou Jenny dat op deze manier goedkeuren? De Darkness is er ondertussen alleen op uit om volledige controle te krijgen over Jackie.


Het verhaal heeft een aantal goede schokmomenten en er is een overvloed aan intense vuurgevechten. Dit wordt echter goed afgewisseld met periodes van rust om even op adem te komen. Tussen missies door is het ook mogelijk om te praten met je maffiafamilie alsook je echte familie. Door de goede voice-acting wordt het verhaal sterk overgebracht en is het makkelijk in te leven in de personages. Ook de Darkness is opnieuw indrukwekkend ingesproken door Mike Patton. De overtuiging van de steeds wanhopigere Jackie en de tot chaos drijvende Darkness zorgen voor een aantal angstige momenten. Als je dan ook nog eens meerdere malen de geest van Jenny tegenkomt, wordt het voor Jackie steeds moeilijker realiteit van fictie te onderscheiden en te kiezen voor het juiste.

De game kent verder een soort van experiencesysteem, zoals het Kill-Shot systeem uit Bulletstorm. In The Darkness II wordt het ‘Dark Essence’ genoemd, waarmee je gaandeweg nieuwe upgrades kan kopen voor je Darkness krachten. Hoe lomper je afrekent met je tegenstander, hoe meer punten je krijgt. Een kogel zal dan ook minder punten opleveren dan wanneer je een schreeuwende vijand met je arm in een wurggreep houdt, zijn ribben breekt en ook nog even zijn hart eruit bijt. Het proberen waard dacht ik zo.

Tekortkomingen

The Darkness II is een prima horror FPS, maar heeft toch een aantal flinke tekortkomingen. De game kampt met een aantal vervelende bugs zoals het door de grond vallen van tegenstanders en vage animaties. Levels zijn redelijk lineair opgebouwd, waarin je van de ene naar de andere confrontatie met The Brotherhood loopt. Het is dan ook extra jammer dat er een erg schraal aanbod is van tegenstanders met in totaal drie verschillende characterskins.

Ook de AI is redelijk voorspelbaar en biedt niet echt een uitdaging, helaas. Vijanden proberen het je enigszins moeilijk te maken door gebruik te maken van licht, iets waar de Darkness niet tegenop gewassen is en zul je gebruik moeten maken van enkel je guns. Als ze zich dan ook nog eens gaan verschuilen krijg je het idee dat ze toch een aardige tactiek achter de hand hebben, maar het blijft redelijk voorspelbaar. Met een uurtje of zes ben je ook wel klaar met de singleplayer, dit lijkt een trend te zijn waar games steeds vaker mee wegkomen. Het is dan wel weer leuk dat je de game vanaf het begin met al je unlockte krachten opnieuw kan spelen.