3min

Tags in dit artikel

, , ,

Graphics, AI en Audio

Voorspelbaar


TP:FoL speelt als elke andere shooter die we kennen. Aan het FPS-principe is niets veranderd, behalve dan dat je zo nu en dan in third-person bepaalde hindernissen voorbij moet. Denk hierbij aan het beklimmen van ladders en het balanceren op richeltjes van gebouwen. Wat het nut hiervan is ontgaat mij volledig en het past totaal niet bij de stijl van het spel.

Zoals elke FPS beschik je over een uitgebreid selectie aan wapentuig, maar verder dan de standaardwapens, zoals een pistool, machinegeweer, sniperrifle enzovoorts komt het spel niet. Deze wapens zijn allen gebaseerd op bestaande wapens uit die tijd, maar dan net iets anders. Het enige originele wapen is misschien wel een sniperrifle met infraroodbril, waardoor je de laserpointers van andere snipers kan zien.

Helaas is het té voorspelbaar wat er gaat gebeuren aan de hand van de wapens die je vindt. Ligt er een sniperrifle in de buurt? Dan kom je gegarandeerd andere snipers tegen. Ligt er een rocket-launcher, dan is het overduidelijk de bedoeling dat je die op een voertuig gebruikt.

Dan komen we bij het punt voertuigen, zoals het een FPS betaamt zijn er ook voertuigen te vinden in TP:FoL. Deze kan je echter niet besturen en ook de interactie met de voertuigen laat te wensen over. Dat geldt overigens ook voor de omgevingen. De "collision detection" is belabberd en het lopen door de omgevingen voelt onnatuurlijk aan, omdat je achter elk object wat op de grond ligt blijft hangen. Het feit dat je personage kan springen betekent niet dat je op plekken kan komen waar een hoopje puin voor ligt, je komt er niet op en dat voelt soms heel erg nep aan.

Belabberde AI




Maar goed, je loopt dus net als in een FPS door de levels heen, wat er overigens ook niet veel zijn. Het hele spel bestaat uit een achttal levels, waarvan er enkele heel kort en klein zijn. Onderweg kom je diverse Duitsers tegen natuurlijk, anders zou het geen WOII shooter meer zijn. We genieten er allemaal wel van om de Nazi’s van een derde oog te voorzien, ware het niet dat het in TP:FoL wel erg makkelijk gaat. Vijanden zijn onbeweeglijk; gooi een granaat naar ze toe en ze blijven vaak rustig op hun plek staan. Besluiten ze wel weg te rennen, dan komen ze recht op jouw loop afrennen, waardoor je ze simpel een blauwe boon kan geven.

De AI is erg slecht en stijgt niet boven het niveau van die van Medal of Honor: Allied Assault uit (een spel uit 2002 ja) en dat kan in 2008 toch echt niet meer. Schiet je een vijand neer, dan is de kans ook nog eens groot dat zijn wapen of lijk ergens aan een stoel, tafel, deur of blijft hangen en daardoor soms plotseling spastische bewegingen maakt. Ook dit is in 2008 echt onacceptabel.

Nog een ontzettend irritant feit is dat het spel tijdens een level ineens moet laden, waardoor er vertraging optreedt. Mocht dit gebeuren op momenten dat er verder niets gebeurt, dan maakt het niet uit, maar in TP:FoL gebeurt dit midden in vuurgevechten als je net een stapje te ver naar voren loopt. Zo nu en dan resulteert dat in een game over omdat je geen kans krijgt de vijand te beschieten omdat je beeld blijft hangen.

In de levels vindt je zo nu en dan een puzzel, maar verder dan het omzetten van een schakelaar gaat dit helaas niet. Ook begeleiding door de levels mist volledig, je krijgt een einddoel en verder heb je geen idee wat je eigenlijk aan het doen bent, behalve Duitsers neerschieten.


Vier jaar terug in de tijd


Grafisch ziet het er allemaal best aardig uit, maar het voelt allemaal aan alsof het spel vier jaar geleden uit had moeten komen. Het spel maakt gebruik van de Unreal Engine 3, maar dat is echt niet te zien. Zeker niet als je weet dat Brothers In Arms: Hell’s Highway, of BioShock op dezelfde engine gebaseerd zijn. Het spel ziet er niet super uit, maar heel lelijk is het ook weer niet. Het had allemaal niet uitgemaakt als de gameplay acceptabel was, maar helaas is zelfs dat niet het geval.

Table of contents