Singleplayer
Een feest van foutenAliens: Colonial Marines kan gezien worden als een sequel op James Cameron’s Aliens, het tweede deel uit de franchise, en speelt zich ook deels ten tijde van deel drie af. Als onderdeel van een elite marine squad sta je op het punt om te onderzoeken wat er is gebeurd met het team uit Aliens. Bij het zien van het introfilmpje en de eerste gameplay wil ik me eigenlijk uitlaten over de grafische kwaliteit, maar dat bewaar ik voor later, dus bereid je maar voor. Eerst verder met het verhaal.
Vanaf het ruimteschip Sulaco is door een personage dat eigenlijk in Aliens is doodgegaan een noodoproep verstuurd, vreemd. Het wordt nog vreemder als je je bedenkt dat de Sulaco zich op dat moment eigenlijk op Fury bevindt, waar Aliens 3 zich afspeelt, maar nu boven LV-426 zweeft. Eén of ander personage vraagt zich dat in de game ook hardop af, maar natuurlijk heeft niemand hier een antwoord op. Volg je het nog? Gedurende de vijf uur durende campaign wordt het één en ander vast duidelijk. Wat echter direct duidelijk is, is dat de grote beloftes niet waargemaakt gaan worden. Simpel gezegd ben je eigenlijk bezig met het herbeleven van Aliens, alleen dan met wat andere personages. Daarnaast zijn er gezellig Weyland-Yutani soldaten aanwezig, voor de afwisseling van de Xenomorphs.
Dan hoop je dat het verhaal nog gered kan worden door boeiende personages, maar ook daar faalt de game compleet. Geen van de personages bezit het uitgesproken, herkenbare karakter van één van en uit de films. In dit geval zijn het slechts een paar macho’s met stoere praat. Normaal kan ik dat wel waarderen, maar in dit geval dus even niet. De teksten zijn soms zo tenenkrommend dat je het volume gewoon liever op 0 hebt staan. Gedurende de hele campaign heb ik niet bepaald het idee dat ik medestanders graag bij me wil houden. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het hele verhaal. Gaap! Natuurlijk zijn er wel een aantal twists, maar de uitwerking daarvan is belabberd. Er wordt amper de moeite genomen om uitleg te geven waarom iets is gebeurd. Na een verrassend moment krijg je zelfs letterlijk de uitleg "That’s a long story" voor je kiezen. Kom op zeg, vertel het dan gewoon, na al die grootspraak dat het een waardig vervolg zou worden. Er zijn uiteraard genoeg games waar je je bedenkingen bij het verhaal kan hebben, maar dat wordt dan vaak door interessante gameplay goedgemaakt.
Het begint eigenlijk nog best aardig, met een gezonde spanning doorloop je het ruimteschip. Ik speelde met een vriend, die serieus schrok bij het eerste contact met de buitenaardse wezens. Maar na veel donkere, tot in den treure herhaalde gangen doorlopen te hebben en continu dezelfde gevechten en saaie boss-battles overwonnen te hebben, beland je aan bij het ongelooflijk gehaaste einde. Je beloning? Opnieuw een klap op je smoel. We mogen namelijk hopen op een sequel, wat een feest!
Is er dan echt helemaal niks goed aan deze game? Nou jawel, er zijn wel een aantal aardige momentjes. Sowieso is er in het begin zeker wel wat spanning aanwezig. Lang duurt dat helaas niet, nadat je twintig Xenomorphs hebt neergehaald heb je het eigenlijk wel gezien. Wacht even, daar gaan we alweer in de negatieve spiraal. Terug naar de goede punten van de game: De motion-detector draagt met het iconische bliep-geluid goed bij aan de schaarse momenten van spanning. Al snel draait het echter uit op een simpele First Person Shooter, wat niks meer met horror of suspense te maken heeft. Voeg daarbij een domme AI en een onlogisch leveldesign aan toe en de ellende is compleet. Dan hebben we het nog niet eens over de graphics gehad.
Aliens: Colonial Marines is een recht-toe, recht-aan shooter met standaardwapens en idem gameplay. Je loopt, je schiet. Je maakt geen combo’s en er zijn geen andere elementen, behalve bukken en een enkel quick-time-event. Ook het schieten maakt totaal geen indruk. De feedback wanneer je schiet is karig. Soms heb je geen idee of je raak schiet of niet en de animaties daarbij hebben de ontwikkelaars ook gewoon bijna compleet achterwege gelaten.
5 uur geleden
