Singleplayer
Verhaal
De Tier 1-soldaten voeren verschillende missies uit in Afghanistan. Het verhaal trapt af met een missie waarin informatie verzameld dient te worden in Gardez, een stad in het oosten van Afghanistan. Al gauw blijkt dat er een hinderlaag is opgezet en zullen de soldaten zich al vechtende de stad uit moeten werken.
Zoals wel vaker in oorlogsgames, betreft Medal of Honor een groep soldaten die in alle macht proberen om een gefaald plan alsnog te redden. Medal of Honor probeert je mee te slepen in het drama en slaagt hier op sommige momenten ook in. Het verhaal is in de grote lijnen natuurlijk niets nieuws, maar dat is voor games uit dit genre vaak ook niet bijzonder nodig.
De reden waarom Medal of Honor er tot het einde maar zelden in slaagt om wat betreft verhaal echt interessant te zijn, is de personages die Danger Close in de game geplaatst heeft. Afgezien van de grappige namen die de karakters kregen -zelf speel je regelmatig met een karakter genaamd ‘Rabbit’, er is ook nog een flinke kerel met een even zo flinke baard die ‘Mother’ genoemd wordt- zijn de karakters weinig interessant, omdat het verhaal ze ook niet uitdiept. Het enige wat je aan ze zal binden zijn de verschillende keren dat het voorkomt dat één van hen gehavend uit de strijd komt, of dat ze met gevaar voor eigen leven het jouwe weten te redden.
Een gameplay gevuld met nadelen
EA heeft in de aanloop van de release van Medal of Honor meer dan eens aangegeven dat er voor de totstandkoming van Medal of Honor veel tijd is gestoken in samenwerking met militairen die in Afghanistan zijn geweest. Zodoende zouden de in-game militairen zich precies gedragen als goed getrainde soldaten. Denk hierbij aan deuren die op een bepaalde manier worden ingetrapt of de looplijnen bij het vrijmaken van een ruimte.
Het vervelende aan Medal of Honor is dat je goed kan merken dat er heel veel gescripte dingen gebeuren om je heen en dat de triggers hiervoor vaak al van mijlenver aankomen. De keren dat het niet het geval is en dat er werkelijk iets onverwachts gebeurt, is de verbazing en opwinding wel erg groot.
Een ander naar punt is dat de game vaak niet goed aangeeft wat het als volgende van je verwacht. Het komt meer dan eens voor dat je een kogel door je kop zal moeten incasseren omdat niet precies duidelijk is waar je heen moet en je daarom op een gegeven moment als een kip zonder kop in het rond rent om uit te vinden waar je heen moet. Door de voorgenoemde nadelen voelt Medal of Honor soms niet als een oprechte ervaring aan, maar lijkt de game zich wat aan je op te dringen.
Het houdt echter niet helemaal op bij deze punten. De A.I. is ook niet wat het had kunnen zijn en wat het in concurrerende games vaak is. Tegenstanders zijn niet geprogrammeerd om tactische bewegingen te maken, ze zullen vaak één punt kiezen en vanuit daar hun kogels op je af te vuren. Er is natuurlijk weinig uitdagend aan het wachten tot het kopje van je tegenstander weer langs die rots komt en er dan een kogel in te jagen.
Het is tijdens het spelen van de single-player meer dan eens voorgekomen dat de game vast liep, op een aparte manier. In plaats van dat het geluid en beeld totaal bevriezen, bleven beiden gewoon doorgaan, maar reageerde de game zo goed als niet meer op input van de gebruiker. Dit resulteerde er dan ook meer dan eens voor dat we terug moesten naar een eerder checkpoint. Tijdens het spelen van de single-player missies is dit ongeveer driemaal voorgekomen, na opnieuw bij het punt aangekomen te zijn bleek vaak dat het ging om een gescripte actie die niet plaatsvond.
Kort..
De singleplayer-missies voelen aan als ‘leuk voor erbij’, het is van shooters bekend dat de multiplayer-mode uiteindelijk het belangrijkste deel is van de game. Genoeg mensen kijken niet eens naar de singleplayer-mode van de game en gaan direct aan de slag met de multiplayer-mogelijkheden. En dat is misschien maar goed ook, want Medal of Honor kent een aardig korte verhaallijn. Na een uur of zes was het gedaan met de pret. Er zijn geen dingen die verzameld kunnen worden, dus het verhaal wordt al gauw gesloten, tenzij je graag overgebleven Trophies of Achievements wilt behalen.
Tier 1-mode
Er is echter wel nog goed nieuws voor mensen die het niet direct willen opnemen tegen anderen in de multiplayer-mode. De singleplayer-mode kent namelijk naast de verhaallijn nog een andere mode, al verschilt deze niet heel veel van de verhaallijn.
De Tier 1-mode is een soort competitieve-mode waarin de speler het indirect opneemt tegen de volledige wereld. Levels uit de singleplayer-mode moeten zonder ook maar eens te sterven worden afgelegd binnen een bepaalde tijd. Hoe minder tijd je besteedt, hoe beter je het doet op de leaderboards die EA heeft opgezet. Leuk onderdeel van deze competitieve mode is dat wanneer mensen uit je vriendenlijst de Tier 1-mode ook gespeeld hebben, te zien is hoe ver ze zijn gekomen wanneer ze een level nog niet succesvol hebben afgelegd. Door middel van een icoon op de grond wordt aangegeven hoe ver ze zijn gekomen. Je kan hier dan op gaan staan en een bericht versturen waarin je ze op de hoogte stelt van het feit dat je verder bent gekomen dan zij.
22 uur geleden
