3min

Tags in dit artikel

,

Graphics en geluid

Graphics


De graphics van Asura’s Wrath zijn in één woord te omschrijven: fenomenaal. Capcom en CyberConnect2 hebben veel tijd en aandacht besteed aan de grafische vormgeving van de verhaallijn en personages. Het plot is vrij eenvoudig, maar desalniettemin zijn de schrijvers erin geslaagd om een episch verhaal neer te zetten dat zich geleidelijk ontwikkelt en de gamer meer inzicht geeft in de persoonlijkheden van Asura en de andere personages. Pijn, woede, verdriet, onbegrip, wanhoop, vastberadenheid, morele dilemma’s: al deze emoties zijn van de gezichten af te lezen.


Een leuke afwisseling is dat je naast Asura gaandeweg ook als Yasha kunt spelen, één van The Seven Deities met gewetenswroeging. Beide karakters hebben een afwijkende vechtstijl, dat merk je onmiddellijk als je speelt. Overigens merk je ook dat Asura zijn vechtstijl aanpast naarmate het plot zich ontvouwt. Dit alles is bijzonder fraai en gedetailleerd vormgegeven door de ontwikkelaars. De interactieve animaties vormen een lust voor het oog.

De aftiteling daarentegen vormt een doorn in het oog. Deze verschijnt bij iedere episode opnieuw in beeld. Na drie episodes krijg je daar schoon genoeg van en ga je jezelf eraan irriteren. Ik begrijp dat de ontwikkelaars, schrijvers en vormgevers trots zijn op de graphics, maar wat zij hier doen is pure overkill. Dit hadden ze echt achterwege moeten laten.

Geluid


Ook over de muziek ben ik zeer te spreken. De muzikale invulling geeft een goede reflectie van de gemoedstoestand van de hoofdpersonen en de ontwikkeling van het verhaal. Je wordt als het ware in het verhaal meegezogen. De meeste vechtspellen kenmerken zich door heftige rockmuziek met stevige gitaarpartijen. Natuurlijk horen we de elektrische gitaren ook zo nu en dan in deze game, maar deze worden afgewisseld met rustgevende melodieën.


Twee nummers wil ik in het bijzonder noemen. Als je eenmaal bij episode 11 aanbelandt, word je verrast met klassieke muziek. Dat klinkt misschien wat saai, maar dat is het zeker niet als je hoort welk nummer de maker in dit level hebben gebruikt: Symphony No. 9 van Antonín Dvorák, ook wel beter bekend als The New World Symphony. Op het eerste oog zal het waarschijnlijk niet veel zeggen, maar fanatieke gamers zullen het nummer onmiddellijk herkennen zodra zij de eerste tonen horen. Een tweede nummer dat een zeer aangename afwisseling vormt in deze game, is Yasha’s theme song. Wie had gedacht dat Aziatische mythologie zich niet laat combineren met westernmuziek, heeft het bij het verkeerde einde. Dit nummer past perfect in de bijbehorende episodes en is een waar genot voor om aan te horen.

Ook de voice acting speelt een belangrijke rol in deze game. Emoties zijn niet alleen af te lezen aan de gezichtsuitdrukkingen, maar ook aan de stem. De geluidsacteurs zetten een overtuigende prestatie neer om de gemoedstoestand van de personages te weerspiegelen. Helaas wordt deze overstemd door de muziek. Zodra de eerste noten gespeeld worden, verdwijnt het stemgeluid van de acteurs volledig naar de achtergrond waardoor ze onverstaanbaar worden. Dat is een enorm manco van een game die het moet hebben van zijn cinematics.