Review: Ubuntu 10.10 Maverick Meerkat

Ubuntu-diensten

Ubuntu Software Center

Het echte belangrijke onderdeel van de desktopervaring is het Ubuntu Software Center. Dit kennen we natuurlijk allemaal al uit Ubuntu 10.04 maar voor degenen die niet weten wat het is: het is een appstore. Nieuwe functies in deze versie zijn de mogelijkheid om betaalde programma’s te kopen, om eerdere acties te bekijken (geschiedenis) en om automatisch add-ons mee te installeren. Daarnaast worden nu ook uitgelichte programma’s weergegeven in het hoofdvenster.

Het Ubuntu Software Center is top en iets heel belangrijks. Zeker nu er de mogelijkheid is om software te kopen, kan het alleen maar beter worden (en zal het ook meer aandacht krijgen zodra Ubuntu een groter marktaandeel krijgt door middel van de netbooks waar het op inzet). Op dit moment heeft het Center de beschikking over 34.000 programma’s die met een druk op de knop geïnstalleerd kunnen worden, waarvan op dit moment overigens nog maar één programma betaald is.

Toch is er nog iets veranderd in het Ubuntu Software Center. Wat .exe voor Windows is, is .deb voor Ubuntu. Een deb-bestand bevat een programma dat je met één klik op de knop kunt installeren. In Ubuntu 10.04 en eerder werd als je op een deb klikte een klein venstertje geopend met wat informatie. Nu is dit proces echter gestroomlijnd: als je nu een deb-bestand opent, wordt het Ubuntu Software Center gestart. Dit stroomlijnt het proces doordat er nu nog maar één (naast Synaptic… en de Update-Manager, jaja, ze hebben nog wat te doen, maar het staat op de planning) installatieprogramma is.

Een ander probleem is dat als je eenmaal een programma hebt geïnstalleerd, je het moet terugvinden. Op Ubuntu is het namelijk niet zo dat een programma een snelkoppeling op het bureaublad plaatst. Deze koppeling wordt in het Applicatiemenu geplaatst. Het Software Center helpt hierbij door bij geïnstalleerde applicaties te laten zien hoe een gebruiker het programma kan vinden. Handig.

Ubuntu One

Ubuntu One is weer iets heel anders. Geïntroduceerd in versie 9.10 is het de synchronisatiedienst van Ubuntu. Het begon allemaal heel simpel: je zet een paar bestandjes in een map, zolang ze maar niet groter zijn dan 2 GB, en dan worden deze opgeslagen op een server bij Canonical. Daarnaast was het ook mogelijk om andere Ubuntu-machines aan een Ubuntu One-account te koppelen, zodat je eenvoudig tussen meerdere computers bestanden kunt synchroniseren. Later werd het mogelijk om notities, bladwijzers van Mozilla Firefox, contactpersonen en socialenetwerkberichten te synchroniseren.

In Ubuntu 10.10 wordt Ubuntu One opnieuw uitgebreid, namelijk naar Android-smartphones en iPhones met naast het synchroniseren van bestanden ook het synchroniseren van contactpersonen. Hiermee wordt het dus ook mogelijk om muziek gekocht in de Ubuntu One Music Store (die muziek wordt automatisch op Ubuntu One opgeslagen) te streamen of te synchroniseren.

Het aanmeldproces van Ubuntu One is in Maverick Meerkat eveneens verbeterd. In eerdere edities werd je – zodra je eenmaal Ubuntu One hebt gevonden want het staat nog steeds verstopt in Systeem, Voorkeuren of in het MeMenu – doorverwezen naar een website waar je een Ubuntu Single Sign On-account aan moest maken. Dat proces vindt nu niet meer plaats in de browser, maar in een net venster.

De dienst om naar mobiele apparaten te synchroniseren, kost vier dollar per maand of 40 dollar per jaar. Mocht je de twee gigabyte die standaard elke Ubuntu-gebruiker gratis krijgt ook niet genoeg vinden, dan is er de mogelijkheid om uit te breiden. Per 20 GB betaal je drie dollar per maand of 30 dollar per jaar.

Overigens is het nog niet mogelijk om Ubuntu One met Windows- en Mac OS X-computers te gebruiken en dat is dan ook wel meteen het grootste nadeel, maar het is wel zo dat je je bestanden altijd via de webbrowser kunt benaderen.