3min
In de afgelopen paar jaar is er veel gebeurd binnen het domein van digitale camera’s. Niet alleen is de smartphone het belangrijkste instrument geworden om foto’s mee te maken en delen, er is ook een duidelijke toename in de markt van action-camera’s waar te nemen. Deze zijn vooral geschikt om bijvoorbeeld sportprestaties mee vast te leggen, op een voertuig of helm vast te zetten en zelfs om onder een drone te bevestigen. De volgende stap in de evolutie van de moderne camera zijn 360-graden-camera’s. Deze exemplaren beperken zich niet alleen tot een afgebakend deel van de realiteit, maar absorberen letterlijk alles om zich heen. Opnames kunnen vervolgens eenvoudig worden gedeeld met familie, vrienden of collega’s via sociale netwerken als Facebook en YouTube. Deze round-up review focust zich op een viertal 360-camera’s, stipt per model zijn specifieke sterke en zwakke punten aan en geeft een eindoordeel over welk model als beste uit de bus komt.

Soorten en maten

De huidige generatie 360-graden camera’s kan ruwweg opgedeeld worden in twee kampen. Camera’s met een rond ontwerp zijn over het algemeen wat dikker en daardoor minder eenvoudig mee te nemen of vast te houden. Modellen met een platter, rechthoekig design bieden een betere grip en zijn eenvoudiger te bedienen. Een inherent nadeel van dit laatste ontwerp is dat ze aanzienlijk meer wind opvangen en daardoor vrijwel ongeschikt zijn om op een helm of voertuig vast te maken. Een ander belangrijk verschil tussen huidige 360-graden camera’s zit hem in het aantal lenzen (sensoren) dat gebruikt wordt. De meeste modellen hebben aan de voor- en achterkant een aparte lens. Beide hebben een bereik van iets meer dan 180 graden horizontaal en verticaal. Deze overlap wordt later in het proces gebruikt om de opnames van de voorste en achterste camera zo naadloos mogelijk aan elkaar vast te knopen (stitchen). Dit stitching-proces wordt achteraf automatisch gedaan door bijbehorende software, maar blijkt in geen enkel geval daadwerkelijk naadloos en perfect te verlopen. Hier hebben 360-graden camera’s die slechts een enkele, super wijde lens gebruiken, uiteraard geen last van. Zij kampen echter wel weer met een dooie hoek.

360-graden uitdaging

Het maken van een goede, boeiende 360-graden opname is nog niet zo eenvoudig als initieel gepresenteerd wordt door fabrikanten en/of hun pr-afdelingen. Wanneer je een 360-graden camera met je hand vasthoudt, wordt je onherroepelijk geconfronteerd met een extreem uitvergrote vinger in het beeld. Om dit te voorkomen, is het verstandig om de betreffende camera op een statief te plaatsen en jezelf dan schaars te maken. Vervolgens gebruik je de zelfontspanner, of de bijbehorende smartphone app, om een foto of video te schieten. Daarnaast is een inherent probleem bij 360-opnames dat er geen duidelijk gedefinieerde focus is. Bij traditionele opnames heeft degene die de foto of film maakt, vooraf meestal een beeld bij welk object of persoon de aandacht moet krijgen. In het geval van 360-graden opnames moet de kijker achteraf zelf maar uitvogelen waarnaar en wanneer hij moet kijken. Bij stilstaand 360-graden beeld is dit niet echt een groot probleem, des te meer bij bewegende 360-graden videofragmenten. Uiteindelijk is de kans aanzienlijk dat je als kijker van 360-graden filmfragmenten uiteindelijk een deel van de interessante actie mist.

“In het geval van 360-graden opnames moet de kijker achteraf zelf maar uitvogelen waarnaar en wanneer hij moet kijken.”

De beeldkwaliteit die de geteste 360-camera’s kunnen leveren, valt in de meeste gevallen erg tegen. Zeker wanneer je de foto of videokwaliteit direct vergelijkt met die van smartphone camera’s en helemaal met die van losse spiegelreflexcamera’s. Dit komt doordat 360-graden camera’s, ondanks dat sommige een relatief hoge resolutie bieden, een veel breder kijkveld beslaan, in plaats van dat de lens zich richt op slechts een klein deel van de werkelijkheid. Hierdoor wordt de resolutie verdeeld over een groter oppervlak en kijk je dus altijd naar een uitsnede daarvan. Daarnaast hebben 360-graden camera’s onherroepelijk last van een lichtbron die direct in een van de lenzen schijnt, zoals de zon, lamp of een Tl-buis, waardoor gedeeltelijke overbelichting kan ontstaan.